Ten sweter to przykład mojego zacięcia w dążeniu do perfekcjonizmu i tego jak porażka staje się początkiem nowego.

Pierwotnie miał być to sweter męski, zrobiony z kaszmiru lepszego niż Loro Piana, dziergany ręcznie tak by nie można było go odróżnić od dziewiarstwa maszynowego.

Pomysł miał być zrealizowany był pod egidą grupowego i szczytnego przedsięwzięcia. Dotarliśmy do manufaktury produkującej przędze na Wyspach Brytyjskich. Kaszmir od nich pochodzący przebijał wszystkie dotąd mi znane. A wymacałam wiele kaszmirów 😉 Na nasze zamówienie czekaliśmy dobrych kilka miesięcy. Nie mogłam się doczekać kiedy zacznę dziać ten projekt.

W końcu przędza trafiła na moje druty i zaczęło się rozlicznie oczek, próbkowanie na szablonach i mozolne dzianie… Trwało to bardzo dłuuuugo. Zrobiłam przód, tył, w końcu doszłam do rękawów i wtedy zaczęło być jasne, że warkocze zniekształciły kształt rękawów. Trzeba było wziąć poprawkę, pruć i zacząć rękawy od początku…

W międzyczasie nasze szczytne przedsięwzięcie zaczęło upadać. Piękna idea bardzo luksusowej marki nie przeszła próby naszego braku doświadczenia. Długo by pisać… W każdym razie była to wspaniała lekcja, która nas wiele emocji kosztowała. Odbiło się to między innymi na tym że sweter został odłożony i przez lata nie umiałam do niego powrócić by go ukończyć.

Wszystko odblokowało się gdy postanowiłam swetra nie kończyć a na jego bazie stworzyć nową damską wersję. Oto efekt nowego podejścia: perfekcjonizm nie może blokować, czasem należy odpuścić, pogodzić się z porażką i zacząć od nowa lub zmienić koncepcję.

Dodałam do tego projektu to, co jest tak bardzo moje, czyli zrobiłam rękawy według założeń „Kontrolowany Przypadek” (tak nazywam mój system dziania) oraz odzyskany kołnierz ze sztucznego futra i voila :D

Sweter jest do kupienia pod tym linkiem. Na ucho powiem Wam, że jest on w cenie samego kaszmiru z którego w większości został udziany. Wizualizuję, że trafi do osoby, która doceni jego kunszt i odczuje miłość jaka została włożona w jego powstanie. Jest on jak Feniks z bardzo konkretną Mocą.

Choć całe moje dorosłe życie kręciło się wokół reklamy i marketingu. Dziś wiem że nie potrzebna jest ani reklama ani kampania, jeśli chcemy pokazać światu coś co pochodzi z przestrzeni serca. Wszystkie działania reklamowe to tylko preteksty do puszczenia energii w świat, czy będzie to skuteczny przesył informacji zależy jedynie od nas samych i tego na ile pozwolimy sobie by być prawdziwym sobą.

Dawniej sprzedaż tego co tworzę przychodziła mi z olbrzymim wysiłkiem. Dziś niczego nie sprzedaję. Dzisiaj czuję wymianę. Wymieniam się energiami z kochanymi osobami (zapłata pieniędzmi, barter to również wymiana energii z serdeczną intencją). Może brzmi to naiwnie, ale dokładnie tak to jest. Jest flow, jest przepływ.

W mojej twórczości nic się nie zmieniło, dziergam cały czas, według tej samej filozofii. Za to zmieniłam się ja: kiedyś zamknięta zakotwiczona w roli dziecka/ofiary, dziś świadoma dorosła z wieloma przepracowanymi traumami. Co to ma do marketingu? Ano ma i to bardzo dużo. Otwierając serducho, pracując nad miłością do siebie z automatu zaczęłam przyciągać ludzi, którzy rezonują z tym samym poziomem intencji. W praktyce wygląda to tak, że chcemy być w tych energiach, wymieniać się jej przejawami, ubierać, słuchać, czytać, umacniać i wspierać, zasilać się wzajemnie. I nie trzeba tutaj rozgłosu na poziomie zasięgu telewizyjnego. Wystarczy grono osób, które tak jak Ty potrafi się zachwycać i cieszyć z tych samych rzeczy. Nazywam to serdecznym marketingiem. Choć słowo marketing kojarzy się z manipulacją, używam go tylko po to by zachęcić innych do przyjrzenia się tej koncepcji. Moim zdaniem jest to droga do szczęścia, nie zawsze łatwa i prosta ale za to skuteczna.

Przykład praktyczny, który u swego początku nie miał nic wspólnego z zarabianiem. Ja tylko chciałam aby Binka przestała marznąć i zaproponowałam, że zrobię jej sweter. Wspólnie omówiłyśmy formę, wpuściłam ją do mojego skarbca z włóczkami, by wybrała sobie kolory. Do koszyka z przędzami powędrowały ulubione kolory, fragmenty swetrów Taty Binki, świecidełka... A potem energia ruszyła, dziergałam coś co żyło własnym życiem. Mierzyłam na sobie i zastanawiałam się czy intencja się ziści, czy to się spodoba??? Bo tak  jest z każdym ubraniem tworzonym na miarę, póki się go nie pozszywa, nie wiadomo co z tego wyjdzie. Wszystko stało się jasne, gdy Balbina założyła sweter na siebie. Energia swetra połączyła się ze swoją macierzą i zaczęła krążyć: dzięki spotkaniu u Balbiny na którym była profesjonalna fotografka Karolina mam piękne zdjęcia do prezentacji. Coś kliknęło w przestrzeni i za tym swetrem posypały się kolejne zamówienia, choć oficjalnie sesję tę upubliczniam pierwszy raz po ponad roku czasu od powstania tego dzieła. Czysta energia serca jak w bajkach zrobiła swoje: ja mam kolejnych chętnych do otulenia a sweter intencyjny ogrzewa Cesarzową 😉 :D

Projektantka swetra Peri, fotograf Karolina Synowiecka, Modelka i muza Cesarzowa Binka