Koszule męskie oksfordzkie i wariacje na ich temat od dawna mnie wołały. Prosta forma aż prosi się, by nadać jej nowe życie. 

W tym roku za sprawą naszych kochanych Przyjaciół - Kasi i Marka - zostałam obdarowana wielką ilością koszul męskich, bardzo dobrej jakości. 

Używanych oczywiście, lecz niezniszczonych.

Domyślacie się jak to podziałało na moją wyobraźnię. Przy takiej ilości weszłam na poziom produkcji niemal taśmowej: 

Najpierw cięcie. 

Pozbawiłam większość koszul twardych mankietów i kołnierzyków. Te które były miękkie łaskawie zostawiłam.

Aby pozbyć się formalnego koloru, przetestowałam na nich batikowe techniki barwiarskie. 

Działo się to latem, więc mogłam bawić się w ogrodzie, bez obawy, że coś pochlapię ;)

Rozwijanie po 24 godzinach powiązanych sznurkiem koszul sprawiało mi tyle radości co dzieciom sprawdzanie zawartości jajka niespodzianki.

Bo barwiąc batikowo nie mamy do końca pewności co z tego wyjdzie.

Niektóre koszule przechodziły ten proces kilkukrotnie, gdy efekt nie wywoływał mojego zachwytu.

Na koniec hafty.

Każda koszula w mojej wyobraźni widziana była na jakiejś osobowości i pod nią dobierałam wzory.

Tak powstała seria koszul damsko-męskich na sezon festiwalowy. 

Efekt końcowy mnie zachwycił, bo z reprezentacyjnej nijakiej odzieży powstały lekkie wdzianka z charakterem.

U wielu z Was te koszule już zagościły w domach, te co zostały są dostępne tutaj na Etsy (klik) lub na Vinted (klik)

Nowe powstaną wkrótce, bo pokochałam ten proces tworzenia :)

 ...Można by pomyśleć że to zawołała mnie sukienka z wystawy, lub cokolwiek innego co można na siebie założyć. 

Tymczasem przemówiła do mnie kurtka i to na wielu poziomach. 

Kurtka która jest nie dla mnie. 

To egzemplarz, który czekał sobie cierpliwie od roku na swój moment, kiedy przyjdzie jego czas powrotu do życia i obiegu. 

Tak jak zwykle, kurtka trafiła na manekin, wyświetliła się na niej historyjka układana z naszywek, haftów. Wszechu pisał opowieść moją ręką i obrazkami w totalnym flow.

Znów pojawiła się amanita i kwiaty, wskoczył Totoro i Wszechu się zaśmiał "Hehe" 

Skąd to nagłe zainteresowanie Muchomorkiem?

Okazuje się, że jak zwykle nie odkrywamy Ameryki. W książce Waldka Borowskiego "Święty Grzybóg" mamy szereg opisów oraz ilustracji ujawniających motyw czerwonego grzyba w symbolice malarskiej lub stroju liturgicznym.

Skąd ten mistycyzm?

U mnie fascynacja symbolem Muchomora nie jest ślepym podążaniem za modą. Czuję, że Amanita odmieniła moje życie i dlatego pojawia się na moich produkcjach jako symbol Mocy.

Link do mojego TikToka z Amanitą

A wszystko zaczęło się od pewnej Wigilii...

Tak jak większość z nas miałam wgrany program blokujący: czerwony to ostrzeżenie przed trucizną.

Kilka lat temu jednak pewna osoba z wykształceniem medycznym, zatem godna zaufania, poczęstowała mnie opłatkiem z suszonej Amanity. Z wielkim zapewnieniem, że mikrodawka nie wywoła żadnych stanów, ma to raczej znaczenie rytualne i że kiedyś dokładnie takie opłatki spożywano.

Wyraziłam intencję i zjadłam wylosowany fragment kapelusza. Był wyjątkowo smaczny... i nie wydarzyło się nic... Za to pół roku później intencja się spełniła (znaleźliśmy swoje miejsce na ziemi) a moje ciało zaczęło "wołać" więcej Amanity.

Kojarzycie tzw. smaka na coś?

Dokładnie tak było i ze mną.

Link do płaszcza na Etsy

Link do płaszcza na Vinted

I tu wchodzimy na mistyczną ścieżkę, gdzie prowadzi intuicja.

W sezonie grzybowym pojawiła się na mojej drodze dokładnie taka ilość amanity jaką miałam spożyć w mirodawkach przez pół roku. Oczywiście na początku mojej przygody z muchomorem nie wiedziałam, że dokładnie tyle będę potrzebowała, wyszło to po zakończonej kuracji.

Grzybki przygotowane zostały wedle lekarskich zaleceń: suszenie, potem leżakowanie w ciemnym pomieszczeniu przez 3 miesiące by ewentualne substancje niesłużące nam, rozłożyły się na związki obojętne. 

Przyjmowałam mikrodawki codziennie, przez prawie rok. W pewnym momencie moje ciało się nasyciło i muchomorkowe chipsy przestały mi smakować. 

Czy odczułam jakieś wyraźne zmiany w ciele? Nie. Choć moje życie znacząco zaczęło się zmieniać, procesy śmigać, wyostrzyła się jeszcze bardziej intuicja, byłam prowadzona...

Nie mam namacalnych dowodów, że mikrodozing wpłynął na poprawę mojego zdrowia. Może gdyby zbadano mój mózg "przed i po" neurolodzy byliby w stanie coś zauważyć.

Natomiast zaobserwowałam takie zjawisko: w kolejnym sezonie amanitowym żaden muchomor nie stanął na mojej drodze, moje ciało również nie miało ochoty na jego spożywanie. Za to w tym roku, zdecydowanie woła i znów pojawiła się na mojej drodze spacerowej odpowiednia ilość ;)

Ufam swojej intuicji i jednocześnie apeluję do Was kochani byście nie traktowali moich doświadczeń jako wskazówki czy recepty. Warto samemu poczytać i zgłębić tę wiedzę. Zapytać siebie: czy jest to dla mnie? Jesteśmy niezwykle różni i to co jednemu służy niekoniecznie może być dobre dla drugiego.

Swoim doświadczeniem podzieliłam się z Wami po to byście wiedzieli jak ważny jest dla mnie symbol amanity, oraz co jej zawdzięczam, a czego nie można zbadać naukowymi dowodami. Być może jest to efekt placebo? 

A może ten mistycyzm znany był od dawna, skoro symbol muchomora pojawiał się na kartkach świątecznych jeszcze na przełomie XX wieku?