Koszule męskie oksfordzkie i wariacje na ich temat od dawna mnie wołały. Prosta forma aż prosi się, by nadać jej nowe życie. 

W tym roku za sprawą naszych kochanych Przyjaciół - Kasi i Marka - zostałam obdarowana wielką ilością koszul męskich, bardzo dobrej jakości. 

Używanych oczywiście, lecz niezniszczonych.

Domyślacie się jak to podziałało na moją wyobraźnię. Przy takiej ilości weszłam na poziom produkcji niemal taśmowej: 

Najpierw cięcie. 

Pozbawiłam większość koszul twardych mankietów i kołnierzyków. Te które były miękkie łaskawie zostawiłam.

Aby pozbyć się formalnego koloru, przetestowałam na nich batikowe techniki barwiarskie. 

Działo się to latem, więc mogłam bawić się w ogrodzie, bez obawy, że coś pochlapię ;)

Rozwijanie po 24 godzinach powiązanych sznurkiem koszul sprawiało mi tyle radości co dzieciom sprawdzanie zawartości jajka niespodzianki.

Bo barwiąc batikowo nie mamy do końca pewności co z tego wyjdzie.

Niektóre koszule przechodziły ten proces kilkukrotnie, gdy efekt nie wywoływał mojego zachwytu.

Na koniec hafty.

Każda koszula w mojej wyobraźni widziana była na jakiejś osobowości i pod nią dobierałam wzory.

Tak powstała seria koszul damsko-męskich na sezon festiwalowy. 

Efekt końcowy mnie zachwycił, bo z reprezentacyjnej nijakiej odzieży powstały lekkie wdzianka z charakterem.

U wielu z Was te koszule już zagościły w domach, te co zostały są dostępne tutaj na Etsy (klik) lub na Vinted (klik)

Nowe powstaną wkrótce, bo pokochałam ten proces tworzenia :)

 ...Można by pomyśleć że to zawołała mnie sukienka z wystawy, lub cokolwiek innego co można na siebie założyć. 

Tymczasem przemówiła do mnie kurtka i to na wielu poziomach. 

Kurtka która jest nie dla mnie. 

To egzemplarz, który czekał sobie cierpliwie od roku na swój moment, kiedy przyjdzie jego czas powrotu do życia i obiegu. 

Tak jak zwykle, kurtka trafiła na manekin, wyświetliła się na niej historyjka układana z naszywek, haftów. Wszechu pisał opowieść moją ręką i obrazkami w totalnym flow.

Znów pojawiła się amanita i kwiaty, wskoczył Totoro i Wszechu się zaśmiał "Hehe" 

Skąd to nagłe zainteresowanie Muchomorkiem?

Okazuje się, że jak zwykle nie odkrywamy Ameryki. W książce Waldka Borowskiego "Święty Grzybóg" mamy szereg opisów oraz ilustracji ujawniających motyw czerwonego grzyba w symbolice malarskiej lub stroju liturgicznym.

Skąd ten mistycyzm?

U mnie fascynacja symbolem Muchomora nie jest ślepym podążaniem za modą. Czuję, że Amanita odmieniła moje życie i dlatego pojawia się na moich produkcjach jako symbol Mocy.

Link do mojego TikToka z Amanitą

A wszystko zaczęło się od pewnej Wigilii...

Tak jak większość z nas miałam wgrany program blokujący: czerwony to ostrzeżenie przed trucizną.

Kilka lat temu jednak pewna osoba z wykształceniem medycznym, zatem godna zaufania, poczęstowała mnie opłatkiem z suszonej Amanity. Z wielkim zapewnieniem, że mikrodawka nie wywoła żadnych stanów, ma to raczej znaczenie rytualne i że kiedyś dokładnie takie opłatki spożywano.

Wyraziłam intencję i zjadłam wylosowany fragment kapelusza. Był wyjątkowo smaczny... i nie wydarzyło się nic... Za to pół roku później intencja się spełniła (znaleźliśmy swoje miejsce na ziemi) a moje ciało zaczęło "wołać" więcej Amanity.

Kojarzycie tzw. smaka na coś?

Dokładnie tak było i ze mną.

Link do płaszcza na Etsy

Link do płaszcza na Vinted

I tu wchodzimy na mistyczną ścieżkę, gdzie prowadzi intuicja.

W sezonie grzybowym pojawiła się na mojej drodze dokładnie taka ilość amanity jaką miałam spożyć w mirodawkach przez pół roku. Oczywiście na początku mojej przygody z muchomorem nie wiedziałam, że dokładnie tyle będę potrzebowała, wyszło to po zakończonej kuracji.

Grzybki przygotowane zostały wedle lekarskich zaleceń: suszenie, potem leżakowanie w ciemnym pomieszczeniu przez 3 miesiące by ewentualne substancje niesłużące nam, rozłożyły się na związki obojętne. 

Przyjmowałam mikrodawki codziennie, przez prawie rok. W pewnym momencie moje ciało się nasyciło i muchomorkowe chipsy przestały mi smakować. 

Czy odczułam jakieś wyraźne zmiany w ciele? Nie. Choć moje życie znacząco zaczęło się zmieniać, procesy śmigać, wyostrzyła się jeszcze bardziej intuicja, byłam prowadzona...

Nie mam namacalnych dowodów, że mikrodozing wpłynął na poprawę mojego zdrowia. Może gdyby zbadano mój mózg "przed i po" neurolodzy byliby w stanie coś zauważyć.

Natomiast zaobserwowałam takie zjawisko: w kolejnym sezonie amanitowym żaden muchomor nie stanął na mojej drodze, moje ciało również nie miało ochoty na jego spożywanie. Za to w tym roku, zdecydowanie woła i znów pojawiła się na mojej drodze spacerowej odpowiednia ilość ;)

Ufam swojej intuicji i jednocześnie apeluję do Was kochani byście nie traktowali moich doświadczeń jako wskazówki czy recepty. Warto samemu poczytać i zgłębić tę wiedzę. Zapytać siebie: czy jest to dla mnie? Jesteśmy niezwykle różni i to co jednemu służy niekoniecznie może być dobre dla drugiego.

Swoim doświadczeniem podzieliłam się z Wami po to byście wiedzieli jak ważny jest dla mnie symbol amanity, oraz co jej zawdzięczam, a czego nie można zbadać naukowymi dowodami. Być może jest to efekt placebo? 

A może ten mistycyzm znany był od dawna, skoro symbol muchomora pojawiał się na kartkach świątecznych jeszcze na przełomie XX wieku?

    Już niejednokrotnie pisałam, że dzianie swetrów dla Was, to dla mnie fantastyczna przygoda, poddawanie się nurtowi Waszej energii i tworzenie w niecierpliwości oczekiwania na finał.

Kiedy przyjmuje zlecenie spersonalizowane, nazywam siebie dziergającym odbiornikiem, gdyż w tej sytuacji nie śmiem nazywać siebie twórczynią.

Sweter dla Gosi zabrał mnie w leśne, elfickie klimaty.

Znamy się dość dobrze, za nami wiele przegadanych godzin, więc aby nie narzucać nieświadomie na jej sweter swoich projekcji wysłałam jej do wyboru plansze z zestawami kolorystycznymi.

Po tym wyborze sweter, który zaczął powstawać, był dla mnie jeszcze większym i wspaniałym zaskoczeniem. Na wszelki wypadek, by utwierdzić się w tym że płynę w dobrym kierunku byłyśmy z sobą na łączach kamerkowych, Gosia na bieżąco potwierdzała obrany nurt układających się kolorów.

Ja działam sweter, Gosia z psem Gizmem wędrowała po irlandzkich lasach…

Gdy połączyłam udziergane elementy, przysiadłam z zaskoczenia. Bo powstało dzieło, które nie miałoby szans na wyjście z mojej tylko wizji.

Wszystko co złożyło się na ten finał to zestaw subtelnych głosów i przesłań. Począwszy od przędz, które niemal same wskakują mi do koszyka podczas ich wybierania, poprzez objawione niespodziewanie przez przestrzeń guziki, idealnie takie jakie chciała mieć Elfka, na kryształach ochronnych kończąc.

Bo czasami kryształy chcą być na swetrze, a czasami uważają że są zbędne. Tym razem zdecydowanie chciały się pojawić.

Tak oto dzieło zostało ukończone.

Dla mnie oczywiście wisienką na torcie jest feedback, a gdy bonusowo dostaję tak cudne zdjęcia wtedy mam „problem” z pomieszczeniem spływającego na mnie szczęścia w ziemskich kategoriach. Tego nie da opisać się słowami. Spełnienie, harmonia, radość, błogość, satysfakcja… to za mało. W każdym razie czuję, że w takich właśnie momentach realizuję fragment z obszaru celu mojej Duszy.

Dziękuję Ci Gosiu za tę przygodę – przepięknie wyglądasz w tym sweterku – Tofam Cię mocno

Dziewiarstwo to moja praca. Koszt takiego swetra to 2 tys. zł ( w zależności od modelu ceny zaczynają się od 600 zł) – aby powstał ten fason potrzebuję około 51 godzin. Jak to zazwyczaj bywa w pracach, gdzie jest się zaangażowanym emocjonalnie, nie jestem w stanie dziergać swetrów jeden za drugim, stąd na realizację czeka się ok dwóch tygodni, od momentu gdy przyjdzie kolej Twojego zamówienia. Przy okazji dziękuję wszystkim moim Klientom którzy cierpliwie czekają na swoją przestrzeń

Ostatnimi czasy Panowie domagali się w komentarzach na Facebooku męskich projektów, szat szamańskich, okryć z włókien roślinnych. Oj tak Faceci potrafią cudownie zainspirować.

Jak wspominałam we wcześniejszych postach uwielbiam mieszać różne rodzaje włókien, szczególnie naturalnych i nie lubię nudy, jednostajności kolorystycznej w dzierganiu. Stąd u mnie również wcześniej opisany pomysł na przypadek kontrolowany, pozwala mi on dziergać z zapartym tchem w niecierpliwym oczekiwaniu na efekt kolorystyczny jaki się wyłoni.

Tym razem jako bazę postanowiłam wykorzystać lniane nici tkackie, które kiedyś dostałam w prezencie w ilości bardzo zacnej.

Oczywiście len sam z siebie nawet po pierwszym praniu nie jest zbyt miły w splocie dziewiarskim, dlatego postanowiłam dodać mu mieszanki z wełny oraz uwaga: przędz odzyskanych z nieaktualnych wzorników.

Nie wiem do czego można by porównać tę ekscytację, jaka towarzyszy mi podczas dziania według takiego algorytmu: przędza lniana składająca się z siedmiu nitek + włóczka w jednym kolorze + włóczka w drugim kolorze. Włóczek kolorowych mam kilka sztuk w kolorach jeansowym, niebieskim, ecru, beżowym, czarnym oraz kłębek z nawiniętą mieszanką z wzorników w podobnych odcieniach jak wcześniej wymienione. Kłębki mam ułożone w kolejności, przemiennie wymieniam je co 25 rzędów, użyty kłębek wędruje na koniec kolejki.

Mam nadzieję, że jesteście w stanie zrozumieć radość z tej jazdy dziewiarskiej, to moje najbardziej relaksujące zajęcie. Wszechu spraw proszę bym mogła wyżyć z tego zajęcia a stanie się dla mnie raj na ziemi :D

Kimono po udzierganiu, zszyciu wszystkich elementów oraz doszyciu wykończenia ze spodni jeansowych – wiadomo upcyklig musi być 😉 – było zbyt twarde, więc wrzuciłam je do prania i efekt końcowy przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. Dzianina stała się lekko lejąca, miękka i bardzo specyficzna jak na dziewiarskie efekty. Całość zachwyciła mnie. Jestem bardzo zadowolona z tego eksperymentu i już mam prawie ukończone dwie wersje kimon lnianym w mniejszym rozmiarze. Kto wie, może jakaś Szamanka lub Wiedźma zechce ubrać się w taką szatę?

Dla ciekawych: Wykonanie kimona zajęło mi około 26 godzin, oczywiście rozłożonych w czasie. Wyceniam je na 1500 zł

Wymiary kimona: Długość - 116 cm, Obwód w klacie 140 cm, Długość rękawa - 60 cm - fajnie wyglądają podwinięte

Mam takie dziwne wrażenie że ktoś już na mnie czeka – Zatem jeśli znacie jakiegoś Szamana podeślijcie mu proszę ten link. Będę wdzięczna za każde udostępnienie. Nie wiem czy wystarczy mi lnianej przędzy na kolejne tak duże, więc uznajmy ten projekt za jedyny w rozmiarze męskim.

Jeśli znacie jakąś firmę dziewiarska, która nie ma co robić z nieaktualnymi wzornikami przędz, poznajcie nas proszę 😊 Chętnie je przyjmę <3

Dzięki, że mogłam podzielić się z Wami moimi wrażeniami i do zobaczenia w następnym poście :*