Działo się to jakiś czas temu, Róża chciała mieć nowe „uszy” :) Nad takimi prostymi rzeczami najlepiej i najweselej, pracuje się w duecie.

Jednak tym razem tylko hotel był taki jak poprzednio, prócz niego cała reszta organizacyjnie (mówiąc delikatnie) kulała.

Zaczęło się od desperackiej konferansjerki, czyli występu pana i pani, którzy na siłę próbowali być zabawni.

Prowadzący Witold Casetti w ramach bycia „przebojowym”głosił komentarze typu: firma LAMA, co to za nazwa? Firma powinna zmienić nazwę!

Przy okazji otworzył się i podzielił informacją że nie lubi produktu jednego ze sponsorów – po prostu nie wierzyłam własnym uszom!

Efekt tego był taki, że siedząc (szczęśliwie) w ostatnim rzędzie zaśmiewałam się do łez. Kabaret na żywo nie dałby mi większej rozrywki!

Więc może niepotrzebnie marudzę?

A jednak..

Nie lubię głosić krytyki i narzekać – ale tutaj zostały przekroczone wszelkie granice dobrego smaku i bon ton'u – w końcu to miała być promocja wielu firm, które za to zapłaciły!

Siedząc i obserwując to co się działo na wybiegu, dostałam konkretnej „głupawki” - to był chyba efekt samoobrony psychicznej. Bo jak inaczej można zareagować będąc na ekskluzywnej imprezie, słuchając dłuuuuuuuugich opisów firm, czytanych w sposób dukający przez prowadzących, którzy na dodatek przekręcali nazwy, nazwiska, a całość brzmiała gorzej niż teksty reklamowe puszczane przez głośniki w halach targowych typu PTAK?

Podczas samych pokazów nie było nudno. Można było odgadywać jakie nastroje przedstawiają modele: znudzenie, zaskoczenie „co ja robię tu”, ospałość, dekadentyzm typu Kiepski, było nawet zatkanie górnych dróg oddechowych i chore kolana, a może nawet sztuczne stawy biodrowe. Na pokazie bielizny męskiej aż porwało mnie z krzesła, biłam brawo i krzyczałam „wow” na widok mojego „faworyta” - a to wszystko z zaskoczenia, że przy dość okrągławej sylwetce wypuścili go na wybieg... w majtkach!

Tak więc były to prawdziwe, porywające emocje ;)

Trzeba oddać sprawiedliwość i podkreślić, że w pokazach również chodziły dwie profesjonalne modelki oraz chyba jeden zawodowy model. Szczęśliwie byli wypuszczani w niewielkich dawkach, bo inaczej przy całej oprawie muzyczno-choreograficznej zżarłaby mnie nuda - a tak przynajmniej coś się działo.

Dzięki wsparciu Wojtka oraz głupawce bez problemu wytrwałam do końca i nawet załapaliśmy się na ciepły posiłek. Niestety spora część publiczności, w tym również niektórzy jurorzy bez podobnej pomocy nie dali rady doczekać finału... to chyba w smutny sposób uzasadnia mój krytycyzm.

Takie były moje zawodowe spostrzeżenia. Osobiste są tysiąckroć bardziej pozytywne, ponieważ

w towarzystwie Wojtka bawiłam się rewelacyjnie, a wymyślony na tę okazję strój, zdał egzamin. Bardzo dobrze czułam się we własnej kreacji, i wbrew panice - która dorwała mnie przed samym wyjściem – sukienka oraz cały zestaw wypadły zgodnie z wcześniejszymi założeniami, czyli przyciągały wzrok a jednocześnie były skromne.

By nie było tak do końca poprawnie, trzy środkowe paznokcie palców dłoni pomalowałam kolorem błękitnym (jak paski na torebce) a pozostałe na czarno – to taki mój mały buncik ;)

Dodatkowo moje zadowolenie z kreacji potwierdził Piotr Zyznowski, który czujnym okiem wypatrzył moją osobę i strzelił nam kilka fotek – za które mu jeszcze raz oficjalnie bardzo dziękuję :)