Jako projektant odzieży lubię różne wyzwania. Najlepiej gdy są skrajnie różne, wtedy mam świadomość, iż zgłębiam nowe przestrzenie i przez to jeszcze bardziej pobudzam kreatywność. Tym razem zadanie brzmiało: masowa masówka, możliwie najtańsza, zgodna z trendami, target: kobiety w różnym wieku, z różnych miejsc w Polsce. Zadanie dość trudne, od razu przyznaję, że polegliśmy przy kosztorysie – nie udało nam się pokonać konkurencyjnych Chin czy Indii – ale efektami warto się pochwalić ;)

Niekiedy (tutaj to widać) jak w procesie powstawania pierwowzorów nieco zmienia się

Ten sam projekt z różnych przędz: melanżowa i puchata a'la moher 

     Dawno, nie dodawałam nic na tym blogu, zajęta pracą, mierzeniem się z własnymi marzeniami – dziewiarskimi - a jakże! – i ze zgrozą odkryłam, iż idąc ku twórczej wolności skręciłam w kierunku ambicji, papierkologii, zagwozdek w relacjach pomiędzy ludźmi i takich tam innych rzeczy niezbędnych w kreowaniu firmy oraz sprawnego zespołu. Paradoksalnie, zabrakło mi czasu, na to co kocham najbardziej robić, i to co stało się przyczyną kreowania pewnej marki (o tym więcej napiszę w innych postach). Przez niemal półtora roku intensywnej pracy zabrakło mi czasu na wieczory z drutami, zabawy w wyszukiwanie mieszanek przędzowych i wełnianego fantazjowania. Choć oglądając się wstecz, znajduję dużo ciekawych rzeczy, które powinny znaleźć się na tym blogu, związane z moją pasją, samorealizacją... Miniony czas to jedna z najważniejszych lekcji w moim życiu i mam zamiar się ty z Wami wkrótce podzielić.

Póki co nadszedł czas aby wrócić do kreatywnego działania zawodowo jak i prywatnie, a że zimne dni zaczynają dawać się we znaki, zamarzyła mi się gruba wełniana spódnica.

Wykorzystałam w niej technikę, która najbardziej lubię – przypadkowego łączenia przędz (więcej o tym w poście „kontrolowany przypadek”)

Bazując na dzianej, srebrnej przędzy lurexowej stopniowo dodawałam najpierw grubą gładką wełnę, potem ręcznie skręcaną fantazyjnie wełnę z alpak, na koniec przeszłam na moher.

Gdzie tu przypadek? Po prostu nie wiedziałam gdzie zakończy się dana przędza i jak powierzchniowo rozłoży się przestrzeń gładka, supełkowa i puchata.

Miałam pewne obawy czy moher w części pośladkowej za bardzo mnie nie pogrubi. Mój niepokój okazał się bezpodstawny, choć pupa wygląda na nieco większą, to ogólnie sprawia sexi wrażenie ;)

Wykorzystując splot ściągaczowy, modelowałam spódnicę stopniowo dodając po bokach oczka, następnie powyżej linii bioder odejmując je. Wszyłam też zamek błyskawiczny, by nie burzyć ołówkowego kształtu i uzyskałam taki oto efekt:

Co najważniejsze spódnica w noszeniu jest cudowna!!!! Cieplutka, milutka, dawno nie miałam takiej radości z udzierganej rzeczy.  

Było już po Fashion Weeku, gdy moja przyjaciółka - Kolorowa Ania - wyszukała mnie wśród postów Doroty Wróblewskiej. Gdy choroba wpływa na wygląd, tego typu komentarze mają wielką siłę.
Dziękuję Pani Doroto <3 nbsp="">